De werkelijkheid is fundamenteel relationeel

De contextuele benadering stelt voorop dat onze werkelijkheid ‘fundamenteel relationeel’ is, dat wil zeggen dat relaties van fundamenteel belang zijn voor ons functioneren. Dat geldt bij uitstek voor familierelaties. Voor gezinsleden geldt: “We are all branches of the same tree…” en die onverbrekelijke loyaliteiten kunnen als behoorlijk ingewikkeld en zelfs verstrengeld of verstikkend ervaren worden.

Ons psychisch functioneren en ons gedrag worden sterk beïnvloed door wat er gebeurt tussen ons en onze omgeving en dan met name tussen ons en onze familie. En wat wij be-leven binnen deze meest loyale banden vormt ons bestaan zó in de kern, dat het ‘als vanzelf’ zijn weg door de generaties baant. Zoals een Surinaams spreekwoord kernachtig verwoordt:

“Als je stenen op je weg laat liggen, struikelen je kinderen erover.”.

Het doel van contextuele hulpverlening is het nastreven van meer persoonlijke vrijheid en autonomie door middel van – en dat klinkt wellicht paradoxaal – verbondenheid. We richten onze aandacht op het opbouwen van relationeel vertrouwen middels een open dialoog en het werken aan een (meer) evenwichtige balans van geven en ontvangen.

In de praktijk betekent dit dat wij – waar mogelijk en wenselijk – samen de blik zullen richten op wat jou gevormd heeft en wat je daaruit meeneemt, zowel als een “positieve (bekrachtigende) erfenis” waarmee je verder kan bouwen, als mogelijk ook een “negatieve (pijnlijke) erfenis”. Met betrekking tot dat laatste is het van belang dat je onder ogen durft te zien wat er - vaak onbedoeld - mis is gegaan en welke effecten dat op jou had en heeft. Door als het ware een inventarisatie op te maken van je levensgeschiedenis, kan je vervolgens bewust besluiten hoe je daar alsnog mee om wilt gaan in je heden en wat er voor nodig is om weer verder te kunnen groeien in betekenisvolle verbondenheid.